Compassie
Topsport draait om discipline, doorzettingsvermogen en grenzen verleggen. Maar wat als die grenzen niet alleen fysiek, maar ook mentaal op de proef worden gesteld? Sinds mijn terugkeer in de zwemsport heb ik niet alleen mijn lichaam opnieuw moeten trainen, maar ook mijn geest. En dat laatste blijkt een minstens zo grote uitdaging.
Begin 2024 volgde ik een traject met een psycholoog en daar kwam iets uit wat mij niet verraste, maar wel confronteerde: ik ben ontzettend kritisch op mezelf. Waar ik naar de buitenwereld mild en ondersteunend kan zijn, sta ik mezelf zelden toe om met dezelfde zachtheid naar mijn eigen prestaties en/of acties te kijken.
Na dat traject heb ik geleerd om die harde stem los te laten in het dagelijks leven. Maar nu ik weer train op het hoogste niveau, merk ik dat die oude patronen zich weer aandienen. Gedachten als: 'Ik moet alles perfect doen, anders haal ik de Spelen niet.' Of: 'Moe zijn hoort erbij, je doet topsport, Q.' Ze sluipen erin, dag na dag.
Daarom werk ik nu samen met Ruben de Bruin, sport- en prestatiepsycholoog en deel van het topsportteam van de Wavemaker Foundation. Ons doel? Meer compassie. Natuurlijk hangen we daar concrete subdoelen onder, maar dit is de basis. Meer ruimte om met zachtheid naar mezelf te kijken, om te groeien zonder mezelf continu af te breken.
In sessie twee kwamen er rake voorbeelden naar voren en merkte ik meerdere malen een gevoel van ongemak op. Maar precies dat gevoel is waarnaar ik op zoek ben, zo besloot ik aan het begin van deze reis, want daar zit mijn groei. En misschien is dit wel de grootste overwinning die ik kan behalen: niet alleen sneller en sterker worden, maar ook liever voor mezelf. Herkent iemand dit?
