De kop is eraf en de toon gezet!

Afgelopen weekend was de startmiddag van de Wavemaker Foundation. Een middag waarop we de oprichting van onze stichting vierden, de plannen voor het aankomende jaar deelden en in tweetallen uiteen gingen om de strategie voor de komende jaren vorm te geven. En ik zie je denken: maar zijn jullie dan niet gaan sporten? Natuurlijk wel! We sloten af met een sportieve sessie in de duinen 🤼‍♀️ – een perfecte manier om samen te werken, grenzen te verleggen en onze missie letterlijk in beweging te brengen.

Het was een middag om niet snel te vergeten. Het voelt onwerkelijk om twintig betrokken vrienden en familieleden uit te nodigen om de start van de stichting met ons te vieren. Regelmatig voel ik het welbekende imposter syndrome: ‘Doe ik dit echt?’ en ‘Doen we het wel goed?’ Maar afgelopen weekend voelde ik vooral trots. Trots op wat we al hebben neergezet en op wat nog gaat komen.

Zo’n middagprogramma vullend krijgen vond ik spannend. Van het regelen van de lunch en het geven van een presentatie tot de strategische sessies waarin we de koers voor de komende jaren uitstippelden. Gelukkig was er genoeg te vertellen over de ontwikkelingen van de afgelopen tijd, waaronder de komst van Linda en Petra bij het topsportteam van de Wavemaker Foundation. En om het nog even spannend te houden: de komende weken zullen nog meer golfbewegingen de deur uitgaan! 🌊

En alsof dat nog niet genoeg was, zwom ik zondag mijn eerste wedstrijd van het seizoen: de clubcompetitie. Mijn teamgenoten en ik van Zwemclub Zeist trainen elke week om op deze wedstrijden de beste versie van onszelf te laten zien. En ik denk dat dat goed is gelukt! Ik kwam uit op drie afstanden: 50 meter vlinderslag (27.25), 200 meter rugslag (2.16,09) en in de gemengde estafette 4x100 meter wisselslag, waar ik als startzwemmer de 100 meter rugslag (1.02,45) zwom. Ik moet eerlijk bekennen: ik ben in lange tijd niet zo zenuwachtig geweest. Misschien waren deze zenuwen wel vergelijkbaar met die in Tokyo, tijdens mijn eerste Paralympische Spelen.

Maar wat een heerlijk gevoel was het. Ik voelde me als een klein kind in de speeltuin, het was echt thuiskomen. Dit is wat ik het liefste doe. Dit is waar ik gelukkig van word. En aankomend weekend staat de volgende wedstrijd alweer op het programma – en ik kan nu al niet wachten! Zoals je al las: de kop is eraf en de toon gezet.

Wil je aan de droom van onze oprichter en aanjager bijdragen? Klik dan hier en zie wat jij kan doen!