Diplomaloos

Toen ik terugkwam op mijn oude middelbare school om lezingen te geven, kwamen mijn oud-docenten meteen op me af. "We maakten ons zorgen om je," zeiden ze. "Je ging van school zonder diploma, en of je de Spelen zou halen, was allerminst zeker."

Ze hadden een punt. In de tijd dat ik 4, 5 en 6 vwo had moeten doen, lag mijn volledige focus op de droom om me te kwalificeren voor de Paralympische Spelen in Tokyo. Schoolbanken maakten plaats voor zwembadtegels, boeken voor baantjes trekken. Het was een keuze die niet iedereen begreep, en eerlijk is eerlijk: de uitkomst was verre van zeker.

Op school wordt alles in zekere mate meetbaar gemaakt. Cijfers, toetsen, diploma’s. Ze geven houvast, een soort garantie op een veilige toekomst. Maar wat als je kiest voor een pad zonder garanties? Een pad waarop geen herkansingen bestaan en waarop het enige meetmoment een enkele race is?

Toen ik mijn oude school binnenliep, voelde het even vreemd. Dit was de plek waar ik ooit hoorde, maar waar mijn weg anders liep dan die van mijn klasgenoten. Terwijl zij hun diploma haalden, zwom ik tegen de klok in, elke dag opnieuw, zonder de zekerheid dat mijn inspanningen genoeg zouden zijn.

Tijdens een lezing aan examenleerlingen vroeg iemand: "Heb je dan nooit eindexamen gedaan?"

Mijn antwoord: "Nee, mijn examen was de finale tijdens de Paralympische Spelen in Tokyo."

Er viel een korte stilte. Toen knikte de leerling en glimlachte. "Dat is ook een mooi examen."