Veranderd, maar niet vergeten
Over het algemeen word ik door vrienden omschreven als een lief persoon. Check? Dubbelcheck. Maar er zijn genoeg dingen uit mijn verleden waar ik minder trots op ben. Ik ben tenslotte een mens en fouten maken hoort daarbij. En ja, ik heb er een hoop gemaakt – en maak ze nog steeds. Soms kom ik mensen tegen die ik drie, vier of vijf jaar geleden kende. Laatst ontmoette ik iemand met wie ik mogelijk zou gaan samenwerken. Het gesprek begon positief: ‘Het lijkt me heel leuk om samen te werken, maar…’
Wat er na die maar kwam, deed toch even pijn. ‘Maar ik heb nog steeds het beeld van drie jaar geleden in mijn hoofd, en dat was niet altijd even rooskleurig.’
Ik ken mezelf inmiddels een stuk beter dan drie jaar geleden en ik durf toe te geven dat ik niet altijd trots ben op mijn gedrag van toen. Ik was me veel minder bewust van hoe ik overkwam en misschien ook wat onwetender. Maar in plaats van me te verdedigen, voelde ik vooral opluchting. Ik kon direct zeggen: ‘Dankjewel voor het delen – en je hebt gelijk.’ Ik was toen anders, maar dat gedrag is niet meer wie ik nu ben. Ik ben natuurlijk nog steeds dezelfde persoon, maar hoe ik me gedraag en hoe ik met anderen omga, is veranderd.
Ik waardeer het enorm als mensen zich kwetsbaar durven opstellen en eerlijk zeggen hoe ze mij destijds hebben ervaren. Tegelijkertijd ben ik altijd bang geweest dat mensen me niet aardig vinden. Ironisch genoeg heb ik ook een sterke behoefte om diep te connecten met anderen, waardoor ik soms te direct of te persoonlijk ben. Daarmee overschrijd ik soms andermans grenzen, waardoor mensen afstand van me nemen. En zo houd ik mijn eigen angst in stand. Mijn behoefte voedt mijn angst. Bijzonder hoe dat werkt, toch?
Gelukkig heb ik daar tegenwoordig een betere balans in gevonden. En nee, dat betekent niet dat het altijd goed gaat. Soms voer ik een gesprek en besef ik achteraf dat ik weer net te ver ben gegaan. Dan voel ik me daar dagen rot over. Fouten maken is en blijft vervelend. Maar een goede vriend zei laatst iets waar ik me aan vasthoud: ‘Q, je maakt fouten en komt soms te dichtbij, maar wat ik zo in jou bewonder, is dat je je ervan bewust bent, ze durft uit te spreken en eraan werkt.’
En daar blijf ik mee doorgaan.
Wil je aan de droom van onze oprichter en aanjager bijdragen? Klik dan hier en zie wat jij kan doen!
Dit vliegtuigje liet ik 2,5 jaar geleden zetten. Ik las het boek De dagen van de bluegrassliefde van Edward van de Vendel, waarin hiernaar wordt verwezen. Het vliegtuigje staat voor de hele brede hemel—de wens en droom om, wat er ook gebeurt in het leven, altijd die oneindige hemel te mogen blijven zien.